Iedereen luistert mee

‘Ik doe het even in het Nederlands, want iedereen luistert mee hier.’ Ze staat net als ik in de rij om bagage in te checken voor de vlucht naar Yerevan, Armenië. Ze is een Armeense schone zoals ik ze al zo vaak heb gezien, met jaloersmakend haar en feilloze make-up en kleding. Via het scherm van haar telefoon deelt ze haar zenuwen voor de aanstaande reis. Wat volgt is een uiterst levendig gesprek over de lengte van trouwjurken en de hoeveelheid bagage die ze bij zich heeft: ‘Echt vet veel’. Even terloops gaat het over de nieuwe verloofde van een hele mooie vriendin. Of hij eigenlijk wel knap genoeg is voor haar. Maar al snel besluit ze dat hij er wel mee door kan en dat de mooie vriendin dat waarschijnlijk ook vindt, want anders waren ze niet verloofd. 

‘Ik doe het even in het Nederlands, want iedereen luistert mee hier.’
Ik moet er heel erg van glimlachen, net als de mensen die voor haar staan in de rij. We genieten allemaal glimlachend van haar opgetogen verhalen. Ik zie haar pas weer wanneer ik in Yerevan de aankomsthal inloop en zoek naar mijn naam op een papier in de handen van een wachtende taxichauffeur. Ik zie mijn naam niet maar krijg wel een appje binnen dat de auto panne heeft en iets later komt. Zo kan ik nog net het hartelijke ontvangst van de Nederlands sprekende Armeense aanschouwen. Ze wordt overstelpt met omhelzingen en bloemenmandjes van, naar ik vermoed, haar aanstaande schoonzussen. Een jongeman loopt nerveus heen en weer met een enorme bos zachtroze rozen waarachter hij bijna geheel verdwijnt. Een parmantig lint houdt de lange, dikke stelen stevig bijeen. Dan staat hij eindelijke voor haar en ze glimlacht verlegen. Hij omhelst haar wat onhandig waarbij de rozen onvermijdelijk in de verdrukking komen. Nu heeft zij de enorme bos rozen in haar handen, en hij duwt haar overvolle bagagekar naar de uitgang.