Ik was in de dependance van de National Gallery in Vagharshapat/Etchmiadzin die gehele gewijd is aan Mher Abeghian (hier geboren 1909-1994). In 2011 bezocht ik het al eens samen met mijn moeder:

Ze kijkt verheugd als we de hal binnenkomen want heel veel bezoekers komen hier niet. Het museum gewijd aan de schilder Mher Abeghian is gevestigd in een onopvallend pand aan het Komitasplein in Edzmiazin. We doorlopen geduldig het uitvoerige ritueel van het toegangsbewijs:  het innen van het geld, het  driftig tikken op een apparaat waaruit met moeite een wazig bonnetje kruipt, het plechtig overhandigen van de toegangskaarten met afscheurstrookje dat bij voorkeur door een volgende persoon wordt afgescheurd en natuurlijk een korte of langere zoektocht naar wisselgeld. In dit geval wordt het geheel gevolgd door gerommel in een lade waaruit 7 handbeschreven A4-tjes tevoorschijn komen. Statig komt ze naast ons staan en begint op gedragen toon de (Engelse) tekst van het blaadje voor te lezen. Meelezend op het blad zie ik dat ze voor haar lastige woorden fonetisch in het Armeens heeft opgeschreven.  Haar verhaal is niet altijd even begrijpelijk maar het geeft het bezoek toch een bijzonder tintje. Dan laat ze de blaadjes voor wat ze zijn en wijst ze ons vol enthousiasme in een mengeling van Armeens, Engels en Duits op de prachtige kleuren en de thematiek van de schilder. Ze heeft een aantal jaren geleden haar broer bezocht die voor de Armeense Kerk in Duitsland werkt en gaandeweg vallen haar weer woorden in. Absolute hoogtepunten in haar Duitse woordenschat: ‘Keine Zeit’ en ‘Kopfschmerzen’. Het museumbezoek eindigde met een kopje Armeense koffie in het kleine kantoortje.  

27/10/2011